عمادتربتی1368_1278ش

فرزند حاج مال عبدالرضا واعظ خراسانى، متولد 1278در تربت حیدریه. در جوانى به سیره ى خانوادگى به کسوت روحانیت ملبس شد و پس از آموختن مقدمات زبان و ادبیات عرب، به تحصیل معارف اسلامى پرداخت و تا درجه ى اجتهاد پیش رفت. در تشکیلات عدلیه ى داور خدمت قضاوت را پذیرفت و چند سالى به شغل قضائى اشتغال داشت. بعد پروانه ى وکالت دادگسترى گرفت و وکیل آستان قدس رضوى شد و تدریجاً صاحب املاک و مستغلات گردید و در مشهد اسم و رسمى پیدا کرد. در انتخابات دورهى چهاردهم در 1322که با جنگ بین الملل دوم و اشغال ایران توسط نیروهاى خارجى مصادف بود، از تربت حیدریه به وکالت مجلس شوراى ملى* انتخاب گردید. در تهران سوراخ دعا را خیلى زود پیدا کرد و با اعیان و اشراف و رجال تهران حشر و نشر یافت و زمینه هائى براى هدف هاى آیندهاش فراهم آورد. در ادوار پانزدهم، شانزدهم، هیجدهم، نوزدهم و بیستم نیز به مجلس راه یافت. در مجلس از مداحان دولت ها بود و همیشه از برنامه و لوایح دولت وقت دفاع مىنمود. در خوش رقصى و ازدیاد مال و منال تلاش شبانه روزى داشت. به مناسبت همین حسن ارتباط، مدتى به نیابت ریاست مجلس برگزیده شد. در 1342 سنگر سیاسى خود را تغییر داد و این بار کاخ سنا را انتخاب کرد و با عنوان سناتورى، بازیگرى سیاسى خود را دنبال کرد. عجیب آنکه در مجلس اعیان هم عصاى دست دولت ها و مفتاح تصویب لوایح و حل مشکلات دولت بود. در آنجا هم نیابت ریاست مجلس سنا نصیب او شد. مجموعاً شش دوره نمایندهى مجلس شوراى ملى و چهار دوره سناتور بوده است. در امور حقوقى و سیاسى نسبتاً با سواد و مطلع بود و در توسعه ى املاک و جمع آورى اموال و بهره گیرى از آن ها و دخالت در صنایع خراسان و گرفتن سهام بدیل نداشت. او در جوانى با دختر آیت اللَّه زاده خراسانى ازدواج کرد و همین ازدواج در پیشرفت او تأثیر به سزائى داشت. در 1368درگذشت

اشعار زیر که از سروده های عماد تربتی است، از کتاب صد سال شعر خراسان نقل میشود

ایران ز چه آزردهی هر خار و خس است؟                              از بهر چه آزادی ما در قفس است؟ 

آزاد چو نیستم نمیگویم فاش                                              در خانه اگر کس است یک حرف بس است

 گَرد خط گِرد رخ یار کماهی بگرفت                                    در زمین هم عجب این است که ماهی بگرفت 

دل من را به کنار خط سبزش جا داد                                    آب را کرد گل آلود که ماهی بگرفت 

چشمی که هزار چشم دارد در راه                                         چشمی که هزار دل رباید به نگاه 

از چشم حسود چشم زخمی دیدهست                                   خونین شده چون دل من آن چشم سیاه

حدود سالهای 1308یا 1309هجری شمسی مرحوم افسر رییس انجمن ادبی ایران غزلی را به مسابقه گذاشت و شاعران زیادی آن غزل را استقبال کردند و این غزل را عماد تربتی سرود

عشق مهرویان به جز خون جگر دارد؟ ندارد                             آه و زاری در دل آنان اثر دارد؟ ندارد 

مدتی دل را به خون آغشته کردم تا نسوزد                             آتش عشق اعتنا بر خشک و تر دارد؟ ندارد 

با دل دیوانه دوش اندر سر زلفش بگفتم                                آخر این تیره شب اندر پی سحر دارد؟ ندارد 

خواستم دل را مگر سازم رها از چنگ                                       عشقش لیک کبک از چنگل شاهین مَفر دارد؟ ندارد 

چون پدر شد پیر، دستش را پسر گیرد؟                                 نگیرد از پسر جز بهره منظوری پدر دارد؟ ندارد 

آنکه در دنیا زند دائم دم از صلح عمومی                                از زبان خویشتن روحش خبر دارد؟ ندارد 

جز بدِ همسایه را همسایه میخواهد، نخواهد                         غیر از این همسایه ی ما در نظر دارد؟ ندارد